Etosha National Park
Blijf op de hoogte en volg Nico & Ria
22 November 2015 | Namibië, Halali
Etosha National Park
Uis
De autorit van Swakopmund naar Etosha National Park is ruim 620 kilometer. Ongeveer de helft is asfaltweg, dus goed te rijden. Wij hebben gekozen om de etappe in 2 dagen te doen. Over asfalt 100 km naar het noorden, naar Hentiesbaai. Een kustplaats zonder allure, verkaveld in blokken, de wegen genummerd van first street t/m seventh street. Ongecompliceerd, zoals dit ook in Walvisbaai neergezet is.
Wat je bij Walvisbaai en Hentiesbaai duidelijk ziet, is de aparte woonwijk voor de zwarte bevolking. Kleinere huisjes, wat rommelig. Echte integratie hebben wij nog niet waargenomen. De bazen in winkels, bedrijven, etc. zijn blank, het werkvolk is zwart. Je hoort vaak "ja baas". Als je een vraag hebt en stelt deze aan een zwart iemand, dan wordt je doorverwezen naar de office, waar je geholpen wordt door een blanke manager of blanke klerk. Apartheid en de absurde maatregelen daar omheen zijn afgeschaft, maar in het wonen en werken zie je nog wel onderscheid. Nu verander je dat niet zomaar, je zal ook opleiding moeten hebben om klerk of manager te worden. Volgens de (zwarte) pompbediende in Sesriem zit daar het probleem. Studeren is te duur voor de laagbetaalde bevolkingsklasse. Al vroeg moeten de kinderen van school om geld te verdienen voor het gezin. Er is voldoende werk, dus is de keuze snel gemaakt. Is het een vicieuze cirkel of wordt het in stand gehouden?
Bij Hentiesbaai sla je rechtsaf, de woestijn in. Ruim 100 km gravel tot de eerste splitsing, dan nog eens 150 km gravel tot aan Uis. Het landschap wordt geleidelijk aan gevarieerder. Er verschijnen verkeersborden als waarschuwing voor overstekende olifanten. Her en der een oprijlaan naar een farm en later ook naar lodges. In Uis getankt en op een uitstekende camping gestaan, geheel alleen, op houtvuur in "potties" gekookt. Groot zwembad er bij, dus heerlijk relaxen. De wortels van de palmbomen drukten de tegeltjes van de rand van het zwembad en stonden er mooi groen bij.
Okaukuejo
Na Uis nog 120 km gravel en dan 300 km asfalt tot aan Etosha National Park. Zalig dat asfalt na zo'n gravelweg, waar het toch altijd opletten is op kuilen, wasbord en stenen. Maar wat is asfalt rijden saai. Gewoon honderden kilometer kaarsrechte weg. Onderweg kom je slechts één plaats tegen, Uotjo. Daar hebben we even gelunched en gepind. Pinnen en tanken kan je bijna overal waar beschaving is (dus bijna nergens).
Uiteindelijk kom je bij de gate. Daar moet je verklaren dat je geen veeziekte bij je hebt, wordt gevraagd hoe lang je in het park blijft, en wordt je kenteken geregistreerd. De Namibiërs houden van lijstjes en formulieren. Waarschijnlijk overgehouden uit de Duitse "pünktlichkeitszeit". Afrekenen doe je 17 km verderop in het park, in het (toeristen-)dorp Okaukuejo. Wij troffen het niet. Een chagrijnige dame achter de balie waar wij de fee moesten betalen. Drie nachten vond ze wel heel veel en dan hadden we ook nog geen accomodatie gereserveerd. Hoe durfden wij. De camping zat volgens haar vol; of het waar was betwijfelden wij, we waren er zojuist langs gereden en er was nog ruimte genoeg. Wij kregen een telefoon in handen geduwd en moesten maar vragen of er bij een camping 78 kilometer verder in het park plek was. Daar waren wij gelukkig van harte welkom. Wij hebben het chagrijn vriendelijk bedankt voor alles wat zij niet voor ons had kunnen betekenen, en zijn hoopvol doorgereisd naar Halali. Ook had het tankstation in Okaukuejo geen diesel 50 meer, jammer, maar we hadden al eerder uitgerekend dat wij genoeg dieselvoorraad aan boord hebben.
Halali
Een schitterende camping, vriendelijke mensen bij receptie en tankstation en voldoende diesel 50, zwembad, winkeltje en restaurant. Wel een dure camping, 105 euro voor 3 nachten. In het hele park geen wifi of geldautomaten, maar daarvoor kom je hier ook niet.
Als je van de camping afloopt kom je bij een drinkplaats, een "waterhole". Wij werden gelijk verrast door 24 olifanten en een zwarte neushoorn, al bleef die laatste wel op afstand. De volgende avond bij sunset waren er 3 zwarte rhinos en 17 olifanten, een jakhals en een minimaal 3 meter lange slang (Ska uit junglebook). Wij waren wederom blij dat wij in een daktent sliepen en niet op de grond. De slang kroop namelijk het camping terrein op. Ook de derde avond was het bingo, olifanten , neushoorns en een maraboe.
De twee dagen dat wij in Halali waren, hebben wij zelf een "game drive" gedaan. Je rijdt dan naar verschillende drinkplaatsen. Onderweg kom je zo nu en dan wat wild tegen, maar bij de drinkplaatsen krioelt het er van. Giraffen, (steppe-) zebra's, impala's, kudu's, olifanten, oryxen, antilopen, springbokken, dik-dik's, wildebeesten, rood hertebeast's, jakhalzen en heel veel mooie vogels. Wat een uitgestrektheid, de eerste dag bijna 150 km gereden, de tweede dag 250 km. Alleen bij de drinkplaatsen kom je een enkele toerist tegen.
O ja, én op een picnicplaats. Voor ons reed een luxe auto, een toyota corolla, of zoiets, de picnicplaats op. Je denkt ook, wij in een 4x4 over de Afrikaanse wegen, en zij met een gewone personenauto. Kan nooit goed gaan. Wij zagen dat zij een lekke achterband hadden. Dat was het bejaarde echtpaar uit Duitsland ook al bekend, maar zij durfden niet langs de weg, waar ook leeuwen kunnen zijn, de band te verwisselen. Om de picnic plaats staat een groot hek, dus daar is het redelijk veilig. Het bejaarde echtpaar was er echt mee aan. Het instructieboekje moest er bij komen om het reservewiel te vinden, laat staan dat ze in staat waren om de krik er onder te zetten. Wij hebben onze handen uit de mouwen gestoken en binnen 5 minuten zat het nieuwe wiel er onder. Goed meekijken toen bij ons het wiel werd verwisseld heeft geholpen, zie reisverslag hiervoor. Het Duitse stel was bijzonder blij en constateerden dat er ook nog "goede Hollanders" zijn.
Uis
De autorit van Swakopmund naar Etosha National Park is ruim 620 kilometer. Ongeveer de helft is asfaltweg, dus goed te rijden. Wij hebben gekozen om de etappe in 2 dagen te doen. Over asfalt 100 km naar het noorden, naar Hentiesbaai. Een kustplaats zonder allure, verkaveld in blokken, de wegen genummerd van first street t/m seventh street. Ongecompliceerd, zoals dit ook in Walvisbaai neergezet is.
Wat je bij Walvisbaai en Hentiesbaai duidelijk ziet, is de aparte woonwijk voor de zwarte bevolking. Kleinere huisjes, wat rommelig. Echte integratie hebben wij nog niet waargenomen. De bazen in winkels, bedrijven, etc. zijn blank, het werkvolk is zwart. Je hoort vaak "ja baas". Als je een vraag hebt en stelt deze aan een zwart iemand, dan wordt je doorverwezen naar de office, waar je geholpen wordt door een blanke manager of blanke klerk. Apartheid en de absurde maatregelen daar omheen zijn afgeschaft, maar in het wonen en werken zie je nog wel onderscheid. Nu verander je dat niet zomaar, je zal ook opleiding moeten hebben om klerk of manager te worden. Volgens de (zwarte) pompbediende in Sesriem zit daar het probleem. Studeren is te duur voor de laagbetaalde bevolkingsklasse. Al vroeg moeten de kinderen van school om geld te verdienen voor het gezin. Er is voldoende werk, dus is de keuze snel gemaakt. Is het een vicieuze cirkel of wordt het in stand gehouden?
Bij Hentiesbaai sla je rechtsaf, de woestijn in. Ruim 100 km gravel tot de eerste splitsing, dan nog eens 150 km gravel tot aan Uis. Het landschap wordt geleidelijk aan gevarieerder. Er verschijnen verkeersborden als waarschuwing voor overstekende olifanten. Her en der een oprijlaan naar een farm en later ook naar lodges. In Uis getankt en op een uitstekende camping gestaan, geheel alleen, op houtvuur in "potties" gekookt. Groot zwembad er bij, dus heerlijk relaxen. De wortels van de palmbomen drukten de tegeltjes van de rand van het zwembad en stonden er mooi groen bij.
Okaukuejo
Na Uis nog 120 km gravel en dan 300 km asfalt tot aan Etosha National Park. Zalig dat asfalt na zo'n gravelweg, waar het toch altijd opletten is op kuilen, wasbord en stenen. Maar wat is asfalt rijden saai. Gewoon honderden kilometer kaarsrechte weg. Onderweg kom je slechts één plaats tegen, Uotjo. Daar hebben we even gelunched en gepind. Pinnen en tanken kan je bijna overal waar beschaving is (dus bijna nergens).
Uiteindelijk kom je bij de gate. Daar moet je verklaren dat je geen veeziekte bij je hebt, wordt gevraagd hoe lang je in het park blijft, en wordt je kenteken geregistreerd. De Namibiërs houden van lijstjes en formulieren. Waarschijnlijk overgehouden uit de Duitse "pünktlichkeitszeit". Afrekenen doe je 17 km verderop in het park, in het (toeristen-)dorp Okaukuejo. Wij troffen het niet. Een chagrijnige dame achter de balie waar wij de fee moesten betalen. Drie nachten vond ze wel heel veel en dan hadden we ook nog geen accomodatie gereserveerd. Hoe durfden wij. De camping zat volgens haar vol; of het waar was betwijfelden wij, we waren er zojuist langs gereden en er was nog ruimte genoeg. Wij kregen een telefoon in handen geduwd en moesten maar vragen of er bij een camping 78 kilometer verder in het park plek was. Daar waren wij gelukkig van harte welkom. Wij hebben het chagrijn vriendelijk bedankt voor alles wat zij niet voor ons had kunnen betekenen, en zijn hoopvol doorgereisd naar Halali. Ook had het tankstation in Okaukuejo geen diesel 50 meer, jammer, maar we hadden al eerder uitgerekend dat wij genoeg dieselvoorraad aan boord hebben.
Halali
Een schitterende camping, vriendelijke mensen bij receptie en tankstation en voldoende diesel 50, zwembad, winkeltje en restaurant. Wel een dure camping, 105 euro voor 3 nachten. In het hele park geen wifi of geldautomaten, maar daarvoor kom je hier ook niet.
Als je van de camping afloopt kom je bij een drinkplaats, een "waterhole". Wij werden gelijk verrast door 24 olifanten en een zwarte neushoorn, al bleef die laatste wel op afstand. De volgende avond bij sunset waren er 3 zwarte rhinos en 17 olifanten, een jakhals en een minimaal 3 meter lange slang (Ska uit junglebook). Wij waren wederom blij dat wij in een daktent sliepen en niet op de grond. De slang kroop namelijk het camping terrein op. Ook de derde avond was het bingo, olifanten , neushoorns en een maraboe.
De twee dagen dat wij in Halali waren, hebben wij zelf een "game drive" gedaan. Je rijdt dan naar verschillende drinkplaatsen. Onderweg kom je zo nu en dan wat wild tegen, maar bij de drinkplaatsen krioelt het er van. Giraffen, (steppe-) zebra's, impala's, kudu's, olifanten, oryxen, antilopen, springbokken, dik-dik's, wildebeesten, rood hertebeast's, jakhalzen en heel veel mooie vogels. Wat een uitgestrektheid, de eerste dag bijna 150 km gereden, de tweede dag 250 km. Alleen bij de drinkplaatsen kom je een enkele toerist tegen.
O ja, én op een picnicplaats. Voor ons reed een luxe auto, een toyota corolla, of zoiets, de picnicplaats op. Je denkt ook, wij in een 4x4 over de Afrikaanse wegen, en zij met een gewone personenauto. Kan nooit goed gaan. Wij zagen dat zij een lekke achterband hadden. Dat was het bejaarde echtpaar uit Duitsland ook al bekend, maar zij durfden niet langs de weg, waar ook leeuwen kunnen zijn, de band te verwisselen. Om de picnic plaats staat een groot hek, dus daar is het redelijk veilig. Het bejaarde echtpaar was er echt mee aan. Het instructieboekje moest er bij komen om het reservewiel te vinden, laat staan dat ze in staat waren om de krik er onder te zetten. Wij hebben onze handen uit de mouwen gestoken en binnen 5 minuten zat het nieuwe wiel er onder. Goed meekijken toen bij ons het wiel werd verwisseld heeft geholpen, zie reisverslag hiervoor. Het Duitse stel was bijzonder blij en constateerden dat er ook nog "goede Hollanders" zijn.
-
22 November 2015 - 19:37
Hiske:
Hoi Ria en Nico,
Wat een spannende reis maken jullie,volgens mij moet je aardig stress bestendig zijn.
Ik geniet van de prachtig foto,s.
Is de bevolking niet de moeite waard om te fotograferen?
Veel plezier nog en voorzichtig aan.
-
22 November 2015 - 19:40
Wouter:
Wat een bijzondere ervaring (de banden wisselen van een bejaard echtpaar).
Gelukkig hebben ze zich goed voorbereid. Zo te lezen genieten jullie echt. Veel plezier nog even dikke kus van ons -
22 November 2015 - 19:50
Sietske:
Tjonge jullie rijden wat af!
Ik lees niet al jullie verhaaltjes, maar als ik er weer een lees verbaas het me wat jullie allemaal zien/beleven. Mooie foto's ook! -
22 November 2015 - 22:01
Lida:
Ha ha ha. Ik moest zo grinniken om de laatste zin. Echt waar of grapje?
Ik bekijk steeds de foto's eerst, daarna lees ik jullie uitgebreide verslag. Al blasé van alle dieren? Er worden er zoveel genoemd in jullie verslag!!!
Ik zie nergens water in the waterhole. Maar misschien kleine plasjes? Er komen toch nog veel dieren op af. Of uit gewoonte?
Ziet er verder erg droog uit. Ik snap niet dat er leven is.
Het komt allemaal super-avontuurlijk en stoer op mij over. Wow. Zooooo leuk. -
23 November 2015 - 13:04
Lucy:
Geweldig. Dit Duitse echtpaar draait de zaken toch maar mooi even om. Zo kijk je er dus vanaf de andere kant tegenaan. Wat een enorme afstanden leggen jullie af zeg. Maar ik weet vanuit Zuid-Afrika hoe overweldigend de natuur kan zijn. Die dieren spotten is heel bijzonder. Ik geniet nog steeds met jullie mee. -
23 November 2015 - 16:19
Joke:
Wat blijft het een mooie reis met zoveel belevenissen. Prachtige foto's! Heb niet meegeteld, maar ik denk dat jullie de 'Big Five' al kunnen wegstrepen? Zo bijzonder wat jullie allemaal tegenkomen! Wat een overdonderende omgeving, zo groots, zoveel diversiteit in dieren. Geweldig.
Liefs, Joke -
24 November 2015 - 23:02
Elly Van Sas :
Leuk om zo de reis een beetje mee te beleven. Wat een prachtige natuur. Nog veel plezier. Groet Elly. -
26 November 2015 - 10:14
Paul:
Dusssss, jij helpt Duitsers Nico. Verbazingwekkend. -
26 November 2015 - 20:56
Kitty:
wat een goede ouderen zorg
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
