Donker Afrika

Onguma Game Reserve
Vanwege het ontbreken van straatlantaarns en andere "lichtvervuiling" heb je 's nachts zicht op een prachtige sterrenhemel. Het is aarde donker, behalve wat maanlicht. Na de camping in Halali in Etosha National Park zijn we op een camping net buiten het park beland: Onguma Game Reserve. Je hebt daar lodges, restaurant, zwembad en camping met voor iedere kampeerplaats een eigen toilet en douche! Ook een aangelegde "waterhole", waarop je zicht op hebt vanuit het restaurant. Wij hebben het diner ons laten smaken en ondertussen springbokkies, impala's en wrattenzwijnen (Pumba's) bewonderd. De wrattenzwijnen lopen zelfs binnen het hekwerk van de camping. Eerst dachten wij dat het een opgezette was, maar toen ie met z'n ogen knipperde en begon te grommen toen wij dichterbij kwamen, bleek het een echte te zijn. 's Nachts opletten dus.

Omdat Onguma Game Reserve direct naast Etosha National Park ligt, zit er net zo veel wild, het enige verschil is dat Onguma "privé-bezit" is, en commercieel geëxploiteerd wordt. Veel boeren hebben deze omschakeling gedaan, van veeboer met koeien naar wildbeheer met toeristen.
De boeren zijn bang voor veeziektes. Daarom zie je kilometers lange hekken, zodat eventueel besmette dieren niet bij de eigen veestapel kunnen komen. Ook worden de wielen van de auto ontsmet en loopt er zelfs een "cattle-fence" van west naar oost dwars door Namibië. Ten zuiden de grootgrondbezitters als veeboer (of wildbeheer). Ten noorden een gebied wat nog "origineel" Namibië is. Hier heeft de oorspronkelijke (zwarte) bevolking zich geconcentreerd. De wegen zijn nog steeds ellenlang, maar om de 10 kilometer heb je wel een dorpje met een school en veel mensen, geiten en koeien op straat. Je stapt uit een onmetelijk efficiënt Duits systeem terug in een andere wereld: donker Afrika.

Donker Afrika
Na 185 km gravel en 185 km asfalt kom je vanuit Onguma in Rundu, een plaats van betekenis, met circa 70.000 inwoners. Daar heb je voldoende winkels, supermarkten, tankstations en bandenspecialisten. Daar hebben wij onze tweede bandreparatie laten uitvoeren, linksachter, een flinke doorn er in. Gerepareerd voor slechts 70 Namibische dollar, dat is 3,50 euro.

Wij zijn twee nachten op de Nkwazi camping. Er zijn ook lodges, restaurant en zwembad. Een beetje vergane glorie, oude eigenaren, meneer loopt al dementerend over het terrein te schuifelen. Nkwazi ligt direct aan Okavango river, de grensrivier tussen Namibië en Angola. Aan de overzijde ligt Angola en zien we mensen baden en wassen in de rivier. Dat terwijl er ook krokodillen en nijlpaarden voorkomen. De zonsondergang vanaf de camping boven de Okavango river is schitterend.
Ook hier (evenals in Uis) zijn wij de enige kampeerders. Er loopt een vracht personeel, zelfs bij het nachtelijk plasje blijf je niet onopgemerkt.

De Nkwazi lodge staat op het grondgebied van een "community" van de Nama's, een van de twee bevolkingsgroepen die in dit gebied leven. De andere groep zijn de Herero's. Deze bevolkingsgroepen zijn hier terecht gekomen vanwege, het kan ook niet anders, oorlog en verdrukking. Kolonisten en onderlinge stammenstrijd waren de basis voor deze volksverhuizing, naar een gebied waar oerwoud, andere stammen, en malaria heersen. Grappig is dat deze mensen een stekje van een boom uit hun oorspronkelijke streek mee. Als dit stekje aansloeg op de plaats waar ze wilden settelen, dan was het "kavango=goed" land. Het gebied rond Rundu heet dus Kavangoland, de rivier de Okavango river.

Deze wetenschap hebben we niet uit een boekje, maar is ons verteld door een lokale gids, Markus, met wie wij een deel van het dorpje bezocht hebben. In het dorpje heeft iedere familie een eigen omheind gebiedje met daarop een paar huisjes. Verder is er een maisveldje, en daarbuiten grazen de geiten, koeien en ezels. Er is binnen het dorp duidelijk een klasse verschil: de "lower class" in schamele hutjes, waarvan de muren gemaakt zijn van termietensteen en klei en het dak van Afrikaans gras, de "middle class" heeft al een paar hutjes vervangen door vierkante bouwsels van golfplaat, ze wonen er alleen (nog) niet in, want het is een soort bakoven bij 40 graden celcius. En dan is er de "upper class", die hebben voornamelijk golfplaten huisjes en exploiteren een winkeltje, erg armzalig, maar je kan daar meel, chips, etc. kopen. De verschillende klassen gaan niet met elkaar om.
Aan het hoofd van de community staat een chief, een secretary (i.c. Markus) en nog een hotemetoot. Alle relevantevante zaken worden breeduit besproken en overlegd met de mensen. Een soort poldermodel dus. Scholing vind men erg belangrijk. Vrijdag zijn er verkiezngen voor een soort provinciale staten. Markus en een dame uit de upperclass discussieren hier intens over en spreken af dat er donderdag een praatsessie komt, zodat ze collectief op dezelfde persoon kunnen gaan stemmen. De chief wordt niet gekozen, maar is altijd vanuit één familie. Mannen hebben meerdere vrouwen, de vader van Markus heeft er drie, met 24 kinderen, en zelfs Markus, de gids, is daar trots op.
Overdag zijn de vrouwen in het veld aan het werk, de mannen voornamelijk op Nkwazi, de lodge. Wij begrepen wel 40 personen; dat klopte met ons gevoel dat er vanuit ieder hoekje wel een paar donkere ogen naar je keken. De oma's passen op de kinderschare, voorzover deze niet naar school zijn. School is van 7 tot 11 uur in de ochtend voor de kleintjes, voor de pubers tot 14 uur. School ligt op 5 km afstand, dus 1 uur lopen heen, en 1 uur lopen terug. Wat een verschil met de school in de Oosterboer in Meppel, waar de vrouwen met de 2e auto de kinderen afzetten bij de kiss & ride. De hutjes binnen het familie terrein zijn als volgt onderverdeeld: een keuken, een voorraadhut, een hut voor vader en moeder en de baby (er is er altijd wel een), twee hutten voor de kleintjes, jongens en meisjes een eigen hut, en zo ook twee hutten voor de pubers. Dan nog een hut voor de senioren, die soms wel eens 95 jaar oud worden.

Erg onder de indruk evalueren wij samen dit dorpsbezoek, zittend op een bankje, uitkijkend over de Okavango river, met aan de overzijde Angola. We skypen met Steven en Beppe, gaan daarna naar onze kampeerplek om ons "pottie" van de braai te halen, die daar 2 uur heeft staan te sudderen. Wij genieten.