Caprivi

Als je vanaf Rundu oostwaarts rijdt, dan kom je in een smalle strook land van circa 450 km lang en 35 km breed: de Caprivi Strip. Dit stuk land behoort nog tot Namibië, en wordt zuidelijk begrensd door Botswana en noordelijk door Angola en Zambia. Deze langgerekte verkaveling is tot stand gekomen door landuitruil tussen Duitsland en Engeland in het koloniale verleden. Groot-Brittanië kreeg Zanzibar en Oeganda, Duitsland kreeg Helgoland, Tanzania en de Caprivi strip die Zuid-West Afrika (=Namibië) met Tanzania verbond. De naam "Caprivi" is afgeleid van een Duitse kanselier die indertijd mede deze deal heeft gemaakt.

De Caprivi strip begint bij de plaats Divundu, of voor wat er mee door moet gaan: een tankstation, kleine supermarkt en voor de rest hutten en bouwvallen. De Okavango river buigt bij Divundu af naar het zuiden richting Botswana en eindigt daar uiteindelijk in de Okavango delta. Langs de rivier bij Divundu liggen een aantal lodges, alwaar wij in de Divava lodge twee nachten verbleven. Waarlijk, een lustoord! Na 7 nachten in een daktent van 120x210 is een airconditioned kamer, restaurant, spa en wellness een zegen. Wij hebben 2 game drives, een boottrip en een scrub met riversand plus massage gedaan. Tussendoor ontbijt, lunches en diners. Je kan het slechter hebben.

Zodra je de brug over de Kavango river passeert ( de O vervalt soms in het plaatselijk taalgebruik), begint een lange rechte weg, 198 km asfalt naar Kongola. Links Angola, rechts Botswana. Bij Kongola stopt aan de noordzijde Angola en wordt het buurland Zambia. De grensrivier Cuando tussen Angola en Zambia doorsnijdt de Caprivistrip en heet vanaf daar de Kwando river. Dan denk je dat je er bent, maar nee, nog eens 110 km asfalt en dan ben je in Katima Mulilo, een stad vergelijkbaar met Rundu, pal aan de grens met Zambia, aan de Sambesi river.

Gelijdelijk aan verandert het landschap. Vanaf Rundu tot de eerste 100 km van de strip is het relatief dor en armoedig. Het wordt daarna veel groener en de dorpjes zien er ook netter uit. Nu kan dat komen doordat wij inmiddels een paar regendruppels hebben gehad, zelfs de weg was plaatselijk even nat, maar wij zitten in het voorjaar. Alle bomen lopen uit en staan in bloei. Het regenseizoen begint half november, maar er is nog nauwelijks regen gevallen. De mensen snakken naar de eerste hoosbuien.
(Dat kan nog wat worden in ons daktentje. Bij het schrijven van dit verhaal betrekt de lucht en pakken donkere wolken zich samen.)
De muren van de hutten veranderen van grijs-wit naar rood-bruin. Volgens Erastus, een lokale game-drive gids, zit dit als volgt: de muren worden gemaakt van termietensteen. In de armoedige streken zijn haast geen koeien, dus worden de brokken termietsteen aan elkaar geplakt met een papje gemaakt van dezelfde termietsteen. Grijs-wit dus. In het oostelijk deel van de Caprivri strip gaat het economisch beter, daar zijn meer koeien en wordt het papje aangemengd met koeienmest, vandaar de rood-bruine kleur van de muren.

Op onze reisdag waren er verkiezingen, naar wij begrepen voor een soort provinciaal bestuur. Bij vrijwel ieder dorp zie je een "polling station", meestal in een school of in een grote tent. Het animo is groot, want van heinde en ver lopen de stammen naar de stembureau's. Iedereen keurig aangekleed, soms zelfs met hoed en stropdas. Echt een belangrijk uitje dus. Alleen de pompbediende in Divindu konden wij niet overtuigen om te gaan stemmen, hij vond het afvullen van benzinetanks belangrijker en mocht ook niet van zijn baas zomaar weglopen. Dat terwijl het stembureau gelijk naast het pompstation stond.

Vlak voor Katima Mulilo was een politiecontrole. En ja hoor, wij werden er uit gepikt. Een zeer vriendelijke jongedame, zegt maar een soort Sietske, maar dan wat donkerder gekleurd, stapte op ons af en vroeg naar het rijbewijs. Ze keek er naar alsof ze zo'n ding nog nooit had gezien. Toen wij haar uitlegden dat het een Nederlands rijbewijs was, was het goed en mochten wij doorrijden. Even verder gaven borden een afslag aan naar het "Police Training Center". Ze was dus echt nog in opleiding, net zoals onze Sietske.

Zestig kilometer ten zuid-oosten van Katima Mulilo ligt de grensovergang naar Botswana. Wij hadden wel zin in wat ambtelijk gedoe en dat gaat als volgt: je gaat eerst naar de immigration desk van Namibië, vult een formuliertje in dat je het land uit wilt, krijgt een exit stempel in je paspoort en ga je naar de douane. Daar vul je een lijst in dat je de auto uitvoert uit het land. Dan gaat de slagboom open en rijdt je door een stuk niemandsland over de brug van de Chobe river naar de Botswaanse grenspost. Daar krijg je gratis een visum om het land binnen te komen, vul je bij de douane een lijst in voor invoer van de auto en betaal je aan het volgende loket circa 14 euro aan importheffing. Dan rijdt je naar de slagboom, laat zien dat je de importheffing betaald hebt, en hup, je bent in Botswana. Het lukte ons in een half uur.

In Botswana rijdt je gelijk het Chobe National Park in. Na een weg van circa 60 km met onderweg olifanten en kudu's, kom je aan in Kasane. Deze plaats ligt op een vier (!) landen punt: Namibië, Zambia, Zimbabwe en Botswana. Wij verblijven op de campsite van Chobe Safari Lodges, maar daarover later.